Przejdź do zawartości

Scarlat Callimachi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Scarlat Callimachi
Ilustracja
Hospodar Mołdawii
Okres

1806

Poprzednik

Aleksander Moruzi

Następca

Aleksander Moruzi

Hospodar Mołdawii
Okres

od 1807
do 1810

Poprzednik

Aleksander Hangerli

Hospodar Mołdawii
Okres

od 1812
do 1819

Następca

Michał Grzegorz Suțu

Hospodar Wołoszczyzny
Okres

1821

Poprzednik

Tudor Vladimirescu

Następca

Grzegorz Dymitr Ghica

Dane biograficzne
Data urodzenia

1772

Data śmierci

1821

Ojciec

Aleksander Callimachi

Scarlat Callimachi (rum. Scarlat Callimachi; ur. 1772, zm. 1821) – hospodar Mołdawii, w latach 1806, 1807–1810 i 1812–1819, oraz hospodar Wołoszczyzny, w roku 1821, z rodu Callimachi.

Biografia

[edytuj | edytuj kod]

Był synem hospodara mołdawskiego Aleksandra Callimachiego. Powołany na tron mołdawski w 1806 został z niego wkrótce przez Turcję usunięty wbrew postanowieniom porozumienia turecko-rosyjskiego z 1802, zgodnie z którym stanowiska hospodarskie mieli piastować kandydaci uzgodnieni przez oba mocarstwa przez okres 7 lat. Stało się to jedną z przyczyn wybuchu wojny rosyjsko-tureckiej w 1806. Ponownie mianowany hospodarem mołdawskim w okresie zawieszenia broni w czasie wojny (1807–1809) – powrócił potem na tron mołdawski po zakończeniu wojny w 1812 (zgodnie z porozumieniami z 1802, do których powrócono – był jedynym hospodarem, który wypełnił założoną siedmioletnią kadencję). Uzyskał wówczas zwolnienie od Turcji z corocznego haraczu w związku ze zniszczeniami wojennymi w kraju, który był areną działań wojennych.

W lutym 1821 został mianowany hospodarem wołoskim – objął to stanowisko w obliczu rozpoczynającego się właśnie w Oltenii powstania antytureckiego pod wodzą Tudora Vladimirescu oraz wkraczających do Mołdawii sił zmobilizowanych przez greckie stowarzyszenie Filiki Eteria pod wodzą Aleksandra Ipsilantiego, zamierzającego wzniecić ogólnobałkańskie powstanie antytureckie z poparciem Rosji. W efekcie tego splotu wydarzeń Scarlat zmuszony został do ustąpienia już po kilku tygodniach. Kilka miesięcy później został stracony z rozkazu sułtańskiego.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • J. Demel, Historia Rumunii, Wrocław 1970.