Ralph W. Cousins
Admiral | |
Data i miejsce urodzenia |
24 lipca 1915 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
5 sierpnia 2009 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1937–1975 |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
Naczelny Dowódca Sojuszniczych Sił Zbrojnych NATO na Atlantyku |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca |
prezes Newport News Shipbuilding |
Odznaczenia | |
Ralph Wynne Cousins (ur. 24 lipca 1915 w Eldorado, zm. 5 sierpnia 2009 w Newport News) – amerykański wojskowy, admirał Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ralph W. Cousins urodził się 24 lipca 1915 w Eldorado w stanie Oklahoma[1][2][3]. Młodość spędził w Ironwood w Michigan[3].
W 1937 roku ukończył Akademię Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, natomiast 3 lata później (1940) został pilotem marynarki wojennej[1][2][4]. Podczas II wojny światowej służył na Pacyfiku na pokładzie lotniskowca USS Lexington[4]. Cousins prowadził bombardowana z lotu nurkowego na japońskie okręty[4]. Uczestniczył w zatopieniu lotniskowca Shōhō. Po bitwie na Morzu Koralowym został odznaczony Krzyżem Marynarki Wojennej – drugim w starszeństwie, po Medalu Honoru, odznaczeniem nadawanym za heroizm[1][2][4]. Trzykrotnie odznaczony Medalem Marynarki Wojennej za Wybitną Służbę, natomiast dwukrotnie Legią Zasługi i Medalem Lotniczym[4]. Od 1945 do 1965 roku pełnił różne obowiązki sztabowe i dowódcze, m.in. jako: dowódca USS Nantahala i dowódca lotniskowca USS Midway[4].
Odegrał kluczową rolę w planowaniu kampanii wojny powietrznej marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych przeciwko Wietnamowi Północnemu[1]. W 1967 roku pokierował pierwszym udanym atakiem na instalację rakietową obrony przeciwlotniczej w Wietnamie[1]. W latach 1967–1969 Cousins dowodził grupą uderzeniową złożoną z pięciu lotniskowców operujących z Zatoki Tonkińskiej[2][3]. W 1970 roku został awansowany na stopień czterogwiazdkowego admirała[2]. W tym samym roku, został Zastępcą Szefa Operacji Morskich (Vice Chief of Naval Operations)[1][2][3]. W 1972 roku został mianowany ósmym Naczelnym Dowódcą Sił Zbrojnych NATO, a ponadto objął stanowisko Naczelnego Dowódcy Floty Atlantyku Stanów Zjednoczonych[1][3].
Po przejściu na emeryturę z marynarki wojennej w 1975 roku dołączył do Newport News Shipbuilding and Dry Dock Company jako asystent prezesa, dwa lata później objął stanowisko prezesowskie[3]. Jego kadencja w latach 1977–1979 była naznaczona masowymi zwolnieniami – ponad 5000 z 19500 pracowników firmy straciło posady[1][3].
W 1979 został przeniósł się do Londynu, gdzie został prezesem Tenneco Europe[3]. We wrześniu 1985 roku wrócił do Newport News, gdzie mieszkał z żoną Mary[3]. Zmarł 5 sierpnia 2009 roku w szpitalu Riverside Regional Medical Center w Newport News w wyniku komplikacji po upadku[1].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod](na podstawie materiału źródłowego:[3])
- Krzyż Marynarki Wojennej
- Medal Marynarki Wojennej za Wybitną Służbę
- Legia Zasługi
- Medal Kampanii Azji-Pacyfiku
- Medal Ekspedycji Sił Zbrojnych
- Order Narodowy Wietnamu
- Krzyż Waleczności i wiele innych
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i Ralph W. Cousins [online], Los Angeles Times, 22 sierpnia 2009 [dostęp 2022-12-12] (ang.).
- ↑ a b c d e f Matt Schudel , Ralph W. Cousins Dies at 94; Retired Admiral Led Naval Air Operations in Vietnam [online], The Washington Post, 2009 .
- ↑ a b c d e f g h i j Ralph Cousins Obituary (2009) - Newport News, VA - Daily Press [online], Legacy.com [dostęp 2022-12-12] .
- ↑ a b c d e f Ralph Cousins [online], navy.togetherweserved.com [dostęp 2022-12-12] .