Przejdź do zawartości

Ludwig Thuille

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwig Thuille
Ilustracja
Imię i nazwisko

Ludwig Wilhelm Andreas Maria Thuille

Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1861
Bozen (ob. Bolzano)

Pochodzenie

austriackie

Data i miejsce śmierci

5 lutego 1907
Monachium

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor

Ludwig Wilhelm Andreas Maria Thuille[1][2] (ur. 30 listopada 1861 w Bozen, zm. 5 lutego 1907 w Monachium[1][2][3]) – austriacki kompozytor.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W młodości był członkiem chóru w klasztorze benedyktyńskim w Kremsmünster, gdzie odebrał podstawy wykształcenia muzycznego[3]. W latach 1877–1879 uczył się gry na fortepianie i organach oraz teorii w Innsbrucku[3] u Josepha Pembaura[1]. Od 1879 do 1882 roku uczył się w Königliche Musikschule w Monachium u Josefa Rheinbergera (kompozycja) i Karla Bärmanna (fortepian)[3]. Później wykładał na tej uczelni, w 1888 roku objął klasę fortepianu i harmonii teoretycznej, a od 1903 roku wykładał kompozycję[3]. Od 1889 roku prowadził monachijski chór męski Liederhort[3].

Do jego uczniów należeli Hermann Abendroth, Ernest Bloch, Walter Courvoisier i Walter Braunfels[3].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo był reprezentantem kierunku akademickiego w muzyce, w latach 80. XIX wieku pod wpływem kontaktów z Alexandrem Ritterem zwrócił się w stronę stylu późnoromantycznego[3]. Nawiązywał do wzorów wypracowanych przez Wagnera i Liszta[3]. Uważany jest za twórcę tzw. monachijskiej szkoły kompozytorskiej[3]. Przyjaźnił się z Richardem Straussem[2][3]. Był autorem napisanej wspólnie z Rudolfem Louisem pracy Harmonielehre[1][2][3].

Ważniejsze kompozycje

[edytuj | edytuj kod]

(na podstawie materiałów źródłowych[1][3])

Utwory orkiestrowe

[edytuj | edytuj kod]
  • Frühlingouvertüre A-dur (1880)
  • Symfonia E-dur (1885)
  • Romantische Ouvertüre (1899)
  • Koncert fortepianowy D-dur (1881–1882)

Utwory kameralne

[edytuj | edytuj kod]
  • 3 sonaty na skrzypce i fortepian
  • trio fortepianowe
  • 3 kwartety smyczkowe
  • 2 kwintety fortepianowe
  • Sekstet B-dur na fortepian, flet, obój, klarnet, fagot i róg (1886–1888)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3638–3639. ISBN 0-02-865571-0.
  2. a b c d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 917. ISBN 0-674-37299-9.
  3. a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 88. ISBN 978-83-224-0905-3.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]