Przejdź do zawartości

Kuprej azjatycki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kuprej azjatycki
Bos sauveli[1]
Urbain, 1937
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

Cetartiodactyla

Podrząd

przeżuwacze

Infrarząd

Pecora

Rodzina

wołowate

Podrodzina

bawoły

Plemię

Bovini

Rodzaj

bydło

Gatunek

kuprej azjatycki

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Kuprej azjatycki[3], dawniej: kuprej[4] (Bos sauveli) – gatunek dużego ssaka parzystokopytnego z rodziny wołowatych (Bovidae). Został rozpoznany jako nowy dla nauki gatunek w 1937 na podstawie młodego osobnika schwytanego w Kambodży.

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja taksonomiczna kupreja pozostawała niejasna przez wiele lat. Uważano, że może być odrębnym gatunkiem lub zdziczałą formą krzyżówki zebu i bantenga[5][6]. Obecnie coraz powszechniej uznawany jest za odrębny gatunek blisko spokrewniony z zebu i bantengiem.

Wygląd

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 210–220 cm, wysokość w kłębie 170–190 cm, masa ciała 600–910 kg. Ubarwienie jest zależne od wieku osobnika – czarne, szare lub brunatne u dorosłych byków, szarobrązowe u samic, a u młodych szare. Dymorfizm płciowy jest wyraźnie zaznaczony. Rogi samców dochodzą do 80 cm, u samic są znacznie krótsze.

Występowanie i biotop

[edytuj | edytuj kod]

Półwysep Indochiński – na pograniczu Kambodży, Laosu i Wietnamu. W Tajlandii prawdopodobnie wyginął. Występuje na terenach leśnych, w lasach galeriowych i na otwartych terenach trawiastych z dostępem do wody. Liczebność całego gatunku szacuje się na nie więcej niż 250 osobników, prawdopodobnie mniej niż 50.

Być może już wymarły[2].

Tryb życia

[edytuj | edytuj kod]

Kuprej żyje w stadach złożonych z 15–25 osobników. Stadem przewodzi zazwyczaj dojrzała samica. Starsze samce zwykle przebywają samotnie. Kupreje żywią się trawami. Biologia rozrodu tego gatunku jest słabo znana.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Kouprey. Wild Cattle Conservation Project. [dostęp 2008-02-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 kwietnia 2021)]. (ang.).
  • Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło: Ssaki kopytne : przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 214-215. ISBN 83-01-13806-8.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bos sauveli, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Bos sauveli, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. Kazimierz Kowalski (redaktor naukowy), Adam Krzanowski, Henryk Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Mały słownik zoologiczny: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991. ISBN 83-214-0637-8.
  5. Northwestern biologists demote Southeast Asia's 'forest ox' (ang.)
  6. Komosińska i Podsiadło, 2002