Przejdź do zawartości

Francis Seymour-Conway (1. markiz Hertford)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Francis Seymour-Conway
Ilustracja
Data urodzenia

5 lipca 1718

Data śmierci

14 czerwca 1794

Ambasador Wielkiej Brytanii we Francji
Okres

od 1763
do 1766

Poprzednik

John Russell

Następca

Charles Lennox

Lord namiestnik Irlandii
Okres

od 1765
do 1766

Poprzednik

Thomas Thynne

Następca

George Townshend

Lord szambelan
Okres

od 1766
do 1782

Poprzednik

William Cavendish-Bentinck

Następca

George Montagu

Odznaczenia
Order Podwiązki (Wielka Brytania)

Francis Seymour-Conway (ur. 5 lipca 1718 w Londynie, zm. 14 czerwca 1794) – brytyjski arystokrata i polityk, syn Francisa Seymoura-Conwaya, 1. barona Conway, i Charlotty Shorter, córki Johna Shortera of Bybrook. Był w prostej linii potomkiem Edwarda Seymoura, 1. księcia Somerset.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ojciec Francisa zmarł, gdy ten miał 14 lat. Większość swojego dzieciństwa spędził on z matką w Paryżu lub we Włoszech. W listopadzie 1739 r. wrócił do Wielkiej Brytanii i zasiadł w Izbie Lordów, do czego był uprawniony jako 2. baron Conway.

Kariera polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W 1750 r. uzyskał tytuł hrabiego Hertford (razem z dodatkowym tytułem wicehrabiego Beauchamp). Hertford wywarł pozytywne wrażenie na Horacym Walpole'u, który opisał go jako człowieka o nieskazitelnym charakterze, grzecznego i ostrożnego. W 1755 r. został mianowany ambasadorem Wielkiej Brytanii w Paryżu (Walpole przypisał tę nominację wrogom Hertforda na dworze królewskim), ale z powodów finansowych nie zdołał wyjechać do Francji. Rychły wybuch wojny siedmioletniej w 1756 r. spowodował, że Hertford objął ten urząd dopiero w 1763 r. i sprawował go przez dwa lata.

W międzyczasie był Lordem of the Bedchamber królów Jerzego II i Jerzego III w latach 17511766. W 1756 r. został kawalerem Orderu Podwiązki, zaś w 1757 r. Lordem Namiestnikiem Warwickshire i Coventry. Od 1763 r. był członkiem Tajnej Rady. Po powrocie z Francji jesienią 1765 r. został wicekrólem Irlandii. Zyskał tam sympatię jako uczciwy i religijny człowiek. W 1766 r. został koniuszym królewskim, a w latach 17661782 i 1783 r. był Lordem Szambelanem.

Miał też wrogów o czym świadczy anonimowy paszkwil z 1777 r., którego autor opisuje Hertforda jako najgorszego człowieka w posiadłościach Jego Królewskiej Mości. Wysuwał też przeciw niemu zarzuty skąpstwa, chciwości i samolubstwa. Te oskarżenia nie miały jednak większego oparcia w rzeczywistości.

W 1782 r. lorda Hertforda spotkała tragedia rodzinna. Jego ukochana żona, lady Isabella z domu FitzRoy, przeziębiła się opiekując się ich wnukiem na Forde's Farm, i zmarła mając 56 lat. Walpole, przyjaciel rodziny, który odwiedzał ich często na Forde's Farm, napisał, że lord Hertford poniósł stratę ponad wszelką miarę. Była ona nie tylko kochającą i oddaną żoną, ale też żoną pomocną, i bodajże jedyną osobą jaką znałem, która nigdy nie chodziła zaniedbana, ani też nie zapomniała zrobić niczego, co zrobić miała. Zawsze była przygotowana, czy to chodziło o wizytę towarzyską, czy sprawy domowe. Dwa lata później Herford sprzedał Forde's Farm Charlotcie Boyle Walshingham, która przebudowała posiadłość, którą nazwała Boyle Farm i pod taką nazwą znana jest nadal.

W 1793 r. Seymour-Conway otrzymał tytuły markiza Hertford i hrabiego Yarmouth. Zmarł rok później, w domu swojej córki, hrabiny Lincoln, wskutek infekcji rany, którą otrzymał podczas wypadku podczas jazdy konnej. Markiz został pochowany w Arrow w Warwickshire.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

29 maja 1741 r. poślubił lady Isabellę FitzRoy (1726 - 10 listopada 1782), córkę Charlesa FitzRoya, 2. księcia Grafton, i lady Henrietty Somerset, córki markiza Worcester. Francis i Isabella mieli razem siedmiu synów i sześć córek:

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]