Прејди на содржината

Музеј на ликовната уметност (Будимпешта)

Од Википедија — слободната енциклопедија
Галерија на стари слики
Св. Елизабета од Џамбатиста Питони

Музејот на ликовни уметности (унгарски: Szépművészeti Múzeum) е музеј на плоштадот Херои, Будимпешта, Унгарија. Тој бил изграден според плановите на Алберт Шикенанц и Фулоп Херцог во еклектично - неокласичен стил, помеѓу 1900 и 1906 година. Колекцијата на музејот е составена од меѓународна уметност (освен унгарската), вклучувајќи ги и сите периоди на европската уметност, и содржи повеќе од 100.000 парчиња. Колекцијата е составена од постари додатоци како што се оние од замокот Буда, Естерхази и Сичи, како и донации од поединечни колектори. Колекцијата на музејот е составена од шест одделенија: египетска, античка, галерија на стара скулптура, галерија на стари слики, модерна колекција, графика. Институцијата ја прослави стогодишнината во 2006 година.

На 16 февруари 2015 година, музејот беше затворен за јавноста за реновирање, и во тој период во Националната галерија на Унгарија беа изложени избор на дела.

Колекција и експонати

[уреди | уреди извор]
Коридор
Една од салите во музејот
Воздушна фотографија
Џамбатиста Питони, (1727), масло на платно, 42 x 32

Античка египетска уметност

[уреди | уреди извор]

Галеријата е една од поголемите збирки на египетска уметност во Средна Европа. Се состои од голем број колекции купени заедно од унгарскиот египтолог, Едуард Малер , во 1930-ти години. Следните ископувања во Египет ја проширија колекцијата. Некои од најинтересните парчиња се насликани саркофази на мумии.

Класични антиквитети

[уреди | уреди извор]

Јадрото на колекцијата беше составено од парчиња стекнати од Пол Арндт, класичар од Минхен. Изложбата главно вклучува дела од Стара Грција и Рим. Најзначајна е статуата од мермер од третиот век наречена „Будимпештански танцувач“. Исто така, се забележливи кипарската и микенската колекцијата, како и колекција од керамика и бронза.

Слики од стари уметници (13-18 век)

[уреди | уреди извор]

На 3000 слики во колекцијата нудат речиси непрекинато истражување за развојот на европското сликарство од 13 до крајот на 18 век. Јадрото на колекцијата го сочинуваат 700 слики добиени од имотот Естерхази. Колекцијата е поделена на италијански, германски, холандски, фламански, француски, англиски и шпански уметности. Има голема колекција на дела од шпански мајстори вклучувајќи ги и Ел Греко, Веласкес и Гоја.

Скулптури

[уреди | уреди извор]

Главниот дел од колекцијата е посветен на дела од средниот век до 17 век. Се заснова на италијанската колекција на бронзени колекции на Кароли Пулзки и Иштван Ференци.

Цртежи и печатени дела

[уреди | уреди извор]

Колекцијата покажува избрани ротирачки изложби на својата збирка од 10.000 цртежи и 100.000 графики кои потекнуваат главно од Естерхази, Иштван Делхаес и Пал Мајовски. Сите периоди на европска графичка уметност се претставени. Важни дела вклучуваат две студии на Леонардо да Винчи "Битката кај Ангиари", 15 цртежи од Рембрант, 200 парчиња од Гоја и француски акватинти.

Уметност по 1800 година

[уреди | уреди извор]

Колекцијата на музејот од уметноста од XIX и XX век е помалку значајна од оние што се наоѓаат во другите сектори; тоа е помлада колекција. Најголемиот дел од сликите се од француската уметност. Има дела на претставници на романтизмот (Ежен Делакроа), школата Барбизон (Жан-Батист-Камиј Коро, Гистав Курбе) и импресионизмот (Едуар Мане, Клод Моне, Камиј Писаро, Пјер Огист Реноар, Анри де Тулуз-Лотрек). Постои голема колекција на скулптури од Огист Роден и Константин Мениер.

Музеј Вазарели

[уреди | уреди извор]

Унгарскиот уметник, Виктор Вазарели, донираше значајна колекција од неговите дела во галеријата. Двослојното крило на зградата е познато како Музеј Васарели и е единствено од ваков вид во источна Европа.

Литература

[уреди | уреди извор]
  • С. Урбах, Сликарство во рана холандска слика во Будимпешта : Том II (Позначајни прилози за проучување на уметноста во Бургундската Холандија 1. 2), Турнхут: Харви Милер, 2015, ISBN 978-1-909400-29-0

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]