Edukira joan

Sol sostenitu minor

Wikipedia, Entziklopedia askea
Sol sostenitu minor

Musika
Tonalitate erlatiboasi maior
Tonalitate paraleloasol sostenitu maior
Notak
sol#, la#, si, do#, re#, mi, fa#, sol#

Sol sostenitu minor (Sol#m Europako notazioan eta G#m Amerikako notazioan ere) eskala maior naturalak sol nota batetik abiatuta duen tonalitatea da. Hala, eskala honela osatuta dago: do#, re#, mi, fa#, sol#, la# eta si. Armadurak bost sostenitu ditu (do, re, fa, sol, la). bere maior erlatiboa si maior tonalitatea da, eta tonalitate homonimoa, berriz, sol sostenitu maior.

Nikolai Myaskovsky konpositore errusiarraren zazpigarren sinfonia da, agian, sol sostenitu minorreko sinfonia bakarra. Tonalitatea gutxitan erabiltzen da orkestra-musikan, batez ere zenbait modulazio tonaletan, baina ohikoagoa da pianorako musikan aurkitzea: Bach-en Ondo afinatutako klabezina Skriabinen sonatetara. Pianorako musika orkestraziorako, teorialariek sol minorrera edo la minorrera eramatea gomendatzen dute. Salbuespen nabarmen bat Músorgskiren "Il Vecchio Castello" litzateke, Erakusketa bateko margolanak obran. Baina sol sostenitua erabiliz gero, haize-instrumentuen zatiak, berez, si bemol minorren idatziko dira, eta ez la sostenitu minorren.

Obra klasiko ospetsuak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Pop abesti ezagunak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]