Перайсці да зместу

4-я армія (СССР)

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
4-я армія
Эмблема УС
Гады існавання верасень 1939 — жнівень 1992
Краіна  СССР
Падпарадкаванне камандуючаму войскамі арміі
Уваходзіць у Заходняя Асобая ваенная акруга, Заходні фронт, Беларускі фронт
Тып армія
Складаецца з упраўленне, аб’яднанні, злучэнні, воінскія часці і ўстановы
Колькасць аб’яднанне
Дыслакацыя
Удзел у
Камандзіры
Вядомыя камандзіры В. І. Чуйкоў
А. А. Карабкоў
К. А. Мерацкоў

4-я арміяаператыўнае агульнавайсковае фарміраванне (аб’яднанне, армія) РСЧА і СА, Узброеных Сіл Саюза ССР да, падчас і пасля Вялікай Айчыннай вайны.

Першае фарміраванне

[правіць | правіць зыходнік]
Акружэнне савецкіх войскаў Заходняга фронту ў Беластоцкім выступе, 2227 чэрвеня 1941 года

Фарміраванне было разгорнута 15 верасня 1939 года ў Беларускай Асобай ваеннай акрузе на базе Бабруйскай армейскай групы (камандуючы з сакавіка па снежань 1940 года В. І. Чуйкоў)[1], удзельнічала ў Польскім паходзе.

Да пачатку Вялікай Айчыннай вайны размяшчалася ў раёне Брэста, штаб-кватэраКобрын. Паводле аднаго з варыянтаў Генеральнага штаба РСЧА па разгортванні войскаў у выпадку агрэсіі з боку Германіі і яе сатэлітаў 4-я армія павінна была садзейнічаць Паўднёва-Заходняму фронту ў адлюстраванні агрэсіі, недапушчэнні пранікнення Германіі на савецкую тэрыторыю, а ў далейшым нанясенню паражэння люблінскай-сандамірскай групоўцы праціўніка з выхадам у далейшым у верхняе цячэнне р. Одэр[2]. З пачаткам баявых дзеянняў у выніку магутнага ўдару 2-й танкавай групы Г. Гудэрыяна была адкінута да Кобрыну. 23 чэрвеня сіламі 14-га мехкорпуса армія нанесла контрудар, але ініцыятыва засталася ў праціўніка, які працягнуў наступ. Часці арміі, пераследваючыяся праціўнікам, адступалі па разбежным напрамкам: на Баранавічы і Слуцк, Бабруйск. Арміі былі падпарадкаваныя 55-я і 155-я стралковыя дывізіі, затым зводны атрад 47-га стралковага корпуса, але спыніць прасоўванне нямецкіх войскаў не ўдавалася: 26 чэрвеня праціўнік заняў Слуцк, 28 чэрвеняБабруйск.

2 ліпеня 1941 года 4-я армія была перададзена ў аператыўнае падпарадкаванне 21-й арміі, якая засяроджвалася ў раёне Гомеля, затым выведзена ў другі эшалон фронту. 8 ліпеня генерал-маёр А. А. Карабкоў быў адхілены ад камандавання, выконваючым абавязкі камандуючага арміяй стаў начальнік штаба палкоўнік Л. М. Сандалаў.

У выніку новага нямецкага наступу, распачатага 10 ліпеня, праціўнік ужо 12 ліпеня прарваўся да абарончых пазіцый па р. Проня 4-й арміі, не скончыўшай сваё даўкамплектаванне.

11 ліпеня прызначаны новы камандуючы арміяй (замест арыштаванага А. А. Карабкова) — генерал-маёр К. К. Ракасоўскі, які прыбыў у штаб Заходняга фронту 17 ліпеня, але, ў сувязі з пагаршэннем становішча ў раёне Смаленска, быў пакінуты арганізоўваць абарону ў раёне Ярцава. Арміяй працягваў камандаваць начальнік штаба палкоўнік Л. М. Сандалаў.

15 ліпеня нямецкія войскі ўзялі Прапойск, а 4-я армія заняла абарону па р. Сож да Крычава. Спробы вярнуць Прапойск працягваліся да канца ліпеня. 24 ліпеня армія была расфармаваная, на аснове яе ўпраўлення быў сфармаваны Цэнтральны фронт.

Члены Ваеннага Савета

[правіць | правіць зыходнік]

Начальнік штаба

[правіць | правіць зыходнік]

Склад на 22 чэрвеня 1941 года

[правіць | правіць зыходнік]
  • 28-ы стралковы корпус (генерал-маёр В. С. Папоў)
    • 6-я стралковая дывізія (палкоўнік М. А. Папсуй-Шапко)
    • 42-я стралковая дывізія (генерал-маёр І. С. Лазарэнка)
    • два карпусных (гарматных) артылерыйскіх палка:
      • 131-ы гарматны артылерыйскі полк (маёр Б. С. Губанаў)
      • 447-ы гарматны артылерыйскі полк (палкоўнік А. А. Маўрын)
  • 14-ы механізаваны корпус (генерал-маёр С. І. Аборын)
    • 22-я танкавая дывізія (генерал-маёр В. П. Пуганаў)
    • 30-я танкавая дывізія (палкоўнік С. І. Багданаў)
    • 208-я матарызаваная дывізія (палкоўнік Ф. Ф. Кудзюраў)
  • 49-я стралковая дывізія (палкоўнік К. Ф. Васільеў)
  • 75-я стралковая дывізія (генерал-маёр С. І. Нядвігін)
  • 62-гі Брэсцкі ўмацаваны раён (генерал-маёр М. І. Пузыроў)
  • шэраг асобных часцей

4-й арміі была нададзена 10-я змешаная авіяцыйная дывізія (палкоўнік М. Г. Бялоў): 248 баявых самалётаў (з іх 19 няспраўных).

Склад на 10 ліпеня 1941 года

[правіць | правіць зыходнік]
  • 28-ы стралковы корпус (генерал-маёр В. С. Папоў)
    • 6-я стралковая дывізія (палкоўнік М. А. Папсуй-Шапко)
    • 42-я стралковая дывізія (палкоўнік М. Е. Козыр)
    • 55-я стралковая дывізія (1-га фарміравання) (палкоўнік Г. А. Тэр-Гаспаран)
    • 143-я стралковая дывізія (палкоўнік Г. А. Курносаў)
  • 47-ы стралковы корпус (генерал-маёр С. І. Паветкін)
    • 121-я стралковая дывізія (генерал-маёр П. М. Зыкаў)
    • 155-я стралковая дывізія (генерал-маёр П. А. Аляксандраў)

Другое фарміраванне

[правіць | правіць зыходнік]

Зноў сфарміравана ў канцы верасня 1941 года з непасрэдным падпарадкаваннем Стаўцы ВГК. У першай палове кастрычніка 1941 года армія была разгорнута на правым беразе р. Волхаў у 12 км на ўсход ад Чудава і затым ўдзельнічала ў Ціхвінскіх абарончай і наступальнай аперацыі (з 17 снежня ў складзе зноў створанага Волхаўскага фронту). У далейшым да лістапада 1943 года (з 23 красавіка па 9 чэрвеня 1942 года ў складзе Ленінградскага фронту) вяла баі па ўтрыманні занятых рубяжоў на рацэ Волхаў і плацдарма на яе левым беразе. Расфарміравана ў лістападзе 1943 года.

Склад на 1 кастрычніка 1941 года

[правіць | правіць зыходнік]
  • 32-я стралковая дывізія
  • 285-я стралковая дывізія
  • 292-я стралковая дывізія
  • 311-я стралковая дывізія
  • 27-я кавалерыйская дывізія
  • 9-я танкавая брыгада
  • 119-ы асобны танкавы батальён
  • 883-ці артылерыйскі полк РВГК
  • 2-я рэзервовая авіяцыйная група

Начальнікі штаба

[правіць | правіць зыходнік]

Члены Ваеннага савета арміі

[правіць | правіць зыходнік]

Трэцяе фарміраванне

[правіць | правіць зыходнік]

Сфарміравана ў студзені 1944 года ў складзе Закаўказскага фронту для аб’яднання савецкіх войскаў у Іране. У склад арміі ўвайшлі войскі, размешчаныя ў Іране і якія раней падпарадкоўваліся Закаўказскаму фронту і Сярэднеазіяцкай ваеннай акрузе.

Камандаванне з 10 студзеня 1944 г. да канца вайны

[правіць | правіць зыходнік]

Камандуючы арміі

[правіць | правіць зыходнік]

Члены Ваеннага савета арміі

[правіць | правіць зыходнік]

Начальнікі штаба

[правіць | правіць зыходнік]

Склад на 1 лютага 1945 года

[правіць | правіць зыходнік]
  • 58-ы стралковы корпус
  • 15-ы кавалерыйскі корпус
    • 1-я кавалерыйская дывізія
    • 23-я кавалерыйская дывізія
    • 39-я кавалерыйская дывізія
    • 1595-ы знішчальна-супрацьтанкавы артылерыйскі полк
    • 15-ы асобны знішчальна-супрацьтанкавы дывізіён
    • 17-ы мінамётны дывізіён
  • 28-я зенітная батарэя
  • 492-ы штурмавы авіяцыйны полк
  • 167-ы знішчальны авіяцыйны полк

4-я армія, упраўленне якой функцыянавала ў Баку з часу скасавання ў 1946 г. Бакінскай ваеннай акругі, у 1980-я гады мела ў сваім складзе чатыры, а на другую палову 1991 г. тры мотастралковыя дывізіі: 23-ю гвардзейскую Брандэнбургскую, 60-ю і 295-ю Херсонскую. 75-я мотастралковая дывізія (арганізацыйна уваходзіла ў 4-ю армію яшчэ з даваенных часоў пад першапачатковай назвай 75-я стралковая дывізія), у 80-я гады дыслакаваўшаяся ў г. Нахічэвань (аднак два мотастралковых палкі з яе складу былі размешчаны па перыметры дзяржаўнай мяжы СССР у г. Джульфа і с. Кіўраг), у сувязі з падзеямі ў Нагорным Карабаху была перададзена ў склад войскаў КДБ.

У 1980-я гады злучэнні арміі, у тым ліку дыслакаваныя ў памежнай да Ірану зоне (Ленкарані, Нахічэвані), не былі цалкам разгорнутымі па асабоваму складу дывізіямі.

Камандуючыя арміяй

[правіць | правіць зыходнік]
  1. М. И. Мельтюхов. Советско-польские войны. Военно-политическое противостояние 1918—1939 гг. Часть третья. Сентябрь 1939 года. Война с запада — М., 2001.
  2. 1941 год — уроки и выводы. — М.: Воениздат, 1992.
  • Четвёртая армия // «Ташкент» — Ячейка стрелковая / [под общ. ред. А. А. Гречко]. — М. : Военное издательство Министерства обороны СССР, 1976. — С. 468. — (Советская военная энциклопедия : [в 8 т.]; 1976—1980).
  • Феськов В. И., Голиков В. И., Калашников К. А., Слугин С. А. Вооруженные силы СССР после Второй мировой войны: от Красной армии к Советской (часть 1: Сухопутные войска) / под науч. ред. В. И. Голикова. — Томск: Изд-во НТЛ, 2013. — 640 с.