Lingua Extremadurensis

Extrematurense abecedario latino utitur. Litterae sunt: a, b, c, ch, d, e, f, g, h, i, j, l, ll, m, n, ñ, o, p, qu, r, s, t, u, v, y, z

Duplices litterae adsunt: ch et ll et qu.

Quaeque littera unum phonema significat, praeter c, g, r, s. Aliquibus locis v /v/ et non /b/, z /θ/ aut /d/ et non /ð/ atque s unum sonitum habet /s/, sine /z/. a = /a/, b = /b/, c = /k/ et /θ/, ch = /ʧ/, d = /d/, e = /e/, f = /f/, g = /g/ et /h/, h = /h/, i = /i/, j = /h/, l = /l/, m = /m/, n = /n/, ñ = /ɲ/, o = /o/, p = /p/, qu = /k/, r = /ɾ/ et /r/, s = /s/ et /z/, t = /t/, u = /u/, v = /b/, y = /ʑ/, z = /ð/.

Nota bene:

• Littera B: cum “p” inter vocales provenit, [b] sonat, v. gr.: cabra “capra”, sobral “superare”, sabel “sapere”. Cum autem “b” proveniret, [β] sonat, v. gr.: hablal “fabulare”, abital “habitare”.
• Littera C: cum liquida vocalisque a o u [k] sonat, sicut latine v. gr.: craval “figere”, clissi “defectus”, casa “domus”, contal “numerare”, escuela “schola”. Contra cum e i [θ] semper sonat: cena “cena”, cien “centum”. Si cum r a o u [θ] sonat, scribenda ç: caçal “venari”, moçu “adollescens”, Caçris “Norba Caesarina”.
• Littera G: cum liquida vocalisque a o u [g] sonat, ut latine v. gr.: grória “gloria”, aglutinal (cultum verbum) “agglutinare”, gatu “cattus”, gordu “obesus”, gustu “gustus”. Cum autem ad e i adest, [h] sonat: giernu “gener”, gelau “gelatus”, engiva “gingiva”.
• Littera S: [s] sonat in verbi initio et intra cum duplice s, v. gr.: santu “pius”, assentil “adsentire”, massa “masa”, assau “assus”. [z] sonat inter vocales, scripta simplice “s”: casa “domus”, mesa “mensa”, quesu “caseus”. Syllabam claudens adspirata est, imbecilla ergo h sonat: mestura “mixtus”, custión “quaestio”.
• Littera R: [r] sonat in verbi initio et intra cum duplice r et post l, v. gr.: rabu “cauda”, correr “currere”, palral “loqui”. Imbecilla [ɾ] sonat inter vocales: cara “vultum”.
• Littera Z: Extramaturense [ð] sonat, ut anglice this vel neo graeco δ, v. gr.: zorru “vulpes mas”, zagalinu “infans”.

Extrematurensis alia abecedaria habet, quia lingua instituta non est. In usu sunt duae orthographiae:

• Orthographia phonetica: proposita a Pablo Gonzálvez González^[1] est. Is enim v g j x sumit, b pro b v et h pro g j h s utendo. Quamobrem Ehtremaúra por Estremaura “Extrematura”, ohuh pro ojus "oculi", bibil pro vivil “vivere”, dihtaura pro ditaura “dictatura”, ehcena pro escena “scaena”. Pablo scribit semper “d” pro “z” et “d”: dagal pro zagal “puer”, dorru pro zorru “vulpes mas”, durdu pro zurdu “scaevus”. Accentuatio aedem ut Hispanica.
• Orthographia Hispanica a multis scriptoribus adhibetur. A Vincentio Barrantes Moreno^[2] et Gabriel y Galán^[3] orta est. Ii scriptores qui quo modo lingua Extrematurensi scribenda sit nesciunt, Hispanica orthographia utuntur. Ii ergo scribunt: jacel pro hazel “facere”, jugticia pro justícia “iustitia”, desarrebujal pro desarrevrujal “extendere”, gedel pro heel “foetere”. Variantes huius orthographiae in Rafael García-Plata de Osma^[4], Luis Chamizo^[5], José María Vecino Martín^[6], Juan José Camisón^[7], Antonio Garrido Correas^[8] adsunt.

Vocales longae aut breves extrematurense esse possunt.

• Breves: /a/, /e/, /i/, /o/, /u/
• Longae: /ɑː/, /ɛː/, /ɪː/, /ɔː/, /ʊː/

Longae accentum habere solent, quia provenientis a diphtonguis cum paribus vocalis contractrae sunt. v. gr.: barbú “cum multa barba”, tó “omnis”, lú “lutum”, amá “amata”, viví “vivite”, sé “sedes”.

Consonantes in lingua Extrematurense sunt:

• Occlusivae: /b/, /p/, /d/, /t/, /g/, /k/, /ʧ/.
• Fricativae: /f/, /θ/, /s/, /h/, /ð/, /z/.
• Nasales: /m/, /n/, /ɲ/.
• Laterales: /l/, /ʎ/.
• Vibrantes: /ɾ/, /r/.

Vocales in Extrematurense ut positionem in verbo habeat, ita pronuntationem. Quaeque vocalis multos sonitus habere possent. Vocalis “o” clausa brevisque in loba “lupa” [ˈloba] aut aperta brevisque in mostu “mustum” [ˈmɔ^ht^hu] aut aperta longa in mó [ˈmɔː] “modus” aut apertior longa in mós “modi” [ˈmʌː^h] aut indefinita apertura, ut vocante verbo Frasco! “Francisce”, esse possunt.

Lingua Extrematurensis multos colores gluttalibus habet, cum /h/ atque /s/.

Phonema /h/ habent:

• Verba cum f- initiale latina, sicut lingua Cantabra accedit (littera h), v. gr.: hierru < ferrum, haba < fabam, hunción < functionem, huenti < fontem.

• Verba cum antiqua j Legionica [ʤ] proveniente ab i aut x aut cul aut li aut le aut g latinis (litterae j, g), v. gr.: julgal < iudicare, abejita < apicula, mujel < mulierem, giernu < genus, -eris.

• Verba cum antique x legionica [ʃ] proveniente a x latina (littera j): dejal < laxare, enjambri < *examinem.

Verba cum s claudente syllabam ante consonantem adspirata est (littera s): estu “hoc” [ɛ^ht^hu], mas ligeru “ocius” [ˈmɑ^ɦ lɪˈɦɛɾu], ñascal “mandere” [ɲɑ^hˈk^hɑl].

• Vicipaedia Extrematurensis