perhibitus
Latin
editEtymology
editPerfect passive participle of perhibeō
Pronunciation
edit- (Classical Latin) IPA(key): /peˈri.bi.tus/, [pɛˈrɪbɪt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /peˈri.bi.tus/, [peˈriːbit̪us]
Participle
editperhibitus (feminine perhibita, neuter perhibitum); first/second-declension participle
- Having been ascribed; asserted
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | perhibitus | perhibita | perhibitum | perhibitī | perhibitae | perhibita | |
Genitive | perhibitī | perhibitae | perhibitī | perhibitōrum | perhibitārum | perhibitōrum | |
Dative | perhibitō | perhibitō | perhibitīs | ||||
Accusative | perhibitum | perhibitam | perhibitum | perhibitōs | perhibitās | perhibita | |
Ablative | perhibitō | perhibitā | perhibitō | perhibitīs | |||
Vocative | perhibite | perhibita | perhibitum | perhibitī | perhibitae | perhibita |
References
edit- “perhibitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press